اسمـــــت چی بــــــود؟؟؟

می خــــــــــواهم

بن بســـــــت های زندگیـــــــــم را

به نامـــــــــــــت

بکنــــــــــــم….

 دیـــروز ، همیـــن حوالـــی

زلـــزله ای آمــد…

حـالا همـه حـالـمــ را می پـرسند !!!

بـی خـبـر از اینـ ـکـه ” مــن”

بـه ایـن لـرزیـدنـهـا

سالهـاسـتــ کـه عـادتـــ کـرده امـــ…

بـه لـرزشـهای شـدید شـانه هایـمــــ

و تـرکــــهای عمــیــق قــلــبــمـــ…

امـّـا هنـوز ” خـــوبــم !!!

 وقتــی نگــاهتــــ میکنــم، وقتــی نگــاهــم میکنـی، قلبـــم مــی لــرزد، قلبتـــــ

مــی لــرزد

 صدای تپش قلبت از فرسنگها ...

 گاهی آنکه سراغی از تو نمیگیرد،

 

 

همیشه آنکه تو او را نمی بینی نامهربان نیست. 

 

 

همیشه آنکه تو او را نمی بینی نامهربان نیست. 

 فقط باش ، همین كه هستی كافیست ، دور از من ، بدون من

می دانـــم داشتنـت آرزوی محالیست ...

من یاد گرفته ام " دوست داشتن دلیل نمی خواهد ... "

ولی نمی دانم چرا ...

خیلی ها ...
...
و حتی خیلی های دیگر ...

می گویند :

" این روز ها ...

دوست داشتن

دلیل می خواهد ... "

و پشت یک سلام و لبخندی ساده ...

دنبال یک سلام و لبخندی پیچیده

دنبال گودالی از تعفن می گردند...

اما

من " سلام " می گویم ...

و " لبخند " می زنم ...

و قسم می خورم ...

و می دانم ...

" عشق " همین است ...

به همین سادگی

" خاطــ ــ ــ ــ ــرات " هر چه " شـــــیرین تر " باشند...
بعد ها از " تلخی " ، " گلویت " را بیشتر می سوزانند ...

 نه لبخندی

نه کلامی

نه صدایی

چقدر نفس کشیدن

سخت است

وقتی نباشی..

 ساعـت کـه زنـگ مـی‌زنـد …

مـُدام بـه ایـن فـکر مـی‌کنـم کـه تــواز سـاعت هـم کـمتـری …؟!

 نباید یه مو از سرت کم بشه !

حق نداری اخم کنی ، همیشه باید بخندی !

اجازه ناراحت شدن نداری !

باید خیلی مواظب خودت باشی فهمیدی ؟

حق مریض شدن نداری !

باشه؟

چون من دوستت دارم !

 میدونی چی بیشتر از همه آدمو داغون میکنه؟

 معمولا اون کسی که بیشتر از همه رنجت میده همون کسیه که یه زمانی تمام تلاشتو میکردی که یه وقت از دستت نرنجه .....

  برایت گفتـــه بـــودم از جــاهایی کـــه 

  اينکــه نوشــته هايــم مخــاطب خــ ـ ــاص ندارد

 آرامــتــر بـــرو ... 

 مــن جـز مـرور رنگ چشـــمــانت ...

 وقـتـے حـس میڪُـنمــ

   آنکس که میگفت دوستم دارد عاشقی نبود که به شوق من آمده باشد

  رهگذری بود که روی برگ های پاییزی راه میرفت واین صدای:

               خش خش برگ ها..............................

  همان آوازی بود که من گمان میکردم میگوید:

              دوستت دارم.....................................

 ز الـفـبـآی عـشـق

 من در این دلواپسی ها نشسته ام تنها....

می خواهم با تو سخن بگویم....

می خواهم باز چهره ات را با همان لبخند کودکانه ببینم...

می خواهم هر چه انتهایش به اسم تو و یاد تو ختم می شود...

شعر هایم ناتمام ماندند...اسیر دلتنگی شدم من...

و خواب مرا به رویای با تو بودن می رساند...

کاش خیابان های شلوغ سهم ما نبود...

اما..غصه ای نخواهم خورد...اشکهایم را برای شانه های تو ذخیره خواهم کرد...

حرف های ناتمامم را به روی دیوار قلبم حک می کنم و با دیدنت همه را تکمیل می کنم...

پاییز از راه می رسد و ما دوباره به بودن و رسیدن به انتهای جاده ی سرنوشت می اندیشیم...

 وقتي دلم به درد مياد و کسي نيست به حرفهايم گوش کند،

 وقتي تمام غمهاي عالم در دلم نشسته است،

وقتي احساس مي کنم دردمند ترين انسان عالمم... وقتي تمام عزيزانم با من غريبه مي شوند...

 و کسي نيست که حرمت اشکهاي نيمه شبم را حفظ کند... وقتي تمام عالم را قفس مي بينم...

بي اختيار از کنار آنهايي که دوسشان دارم.. بي تفاوت مي گذرد...

 روزگــــــار ؛